उपभोक्ताले धेरै प्रयोगमा ल्याउने वस्तुमध्ये सुन सबैभन्दा महँगो धातु हो । तर, यसैको कारोबार कानुनी मापदण्डभन्दा बाहिरबाट हुने गरेको छ । व्यवसायीहरूका अनुसार नेपालमा नयाँ र पुरानो गरी सुनको कारोबार वार्षिक करिब १ खर्ब रुपैयाँसम्मको हुन्छ । तर, यसको कारोबारका लागि अहिलेसम्म कुनै कानुनी मापदण्ड, कार्यविधि तथा निर्देशिका बनाइएको छैन ।
यसबाट व्यवसायीहरूले मात्र फाइदा उठाउने गरेका छन् । वर्षमा अर्बौं रुपैयाँको खरिद–बिक्री हुने सुनचाँदीको कारोबार व्यवसायीको इच्छाअनुसार भइरहेको राष्ट्रिय उपभोक्ता मञ्चका अध्यक्ष प्रेमलाल महर्जन बताउँछन् । कानुनी मापदण्ड नहुँदा आम नागरिक सुनचाँदी खरिद गर्दा दैनिक ठगिँदै आएको महर्जनको भनाइ छ । उनका अनुसार सुन खरिद–बिक्रीमा व्यापारीले मनलाग्दो हिसाबले ज्यालाजर्ती लिने गर्छन् ।
कुनै पनि व्यवसायीबीच यसमा एकरुपता छैन । गुणस्तरमा पनि उपभोक्ता सधैं ठगिँदै आएको उनको तर्क छ । अन्य मुलुकहरूमा सुनको शुद्धता र स्वच्छ बजार व्यवस्थापनका लागि गुणस्तर मापन गर्ने मापदण्ड र निर्देशिका बनाइएको हुन्छ । सुनको कारोबारमा यिनै मापदण्ड र निर्देशिका लागू हुने उनले बताए । अध्यक्ष महर्जनका अनुसार सुन, चाँदी, प्लाटिनम र प्यालाडियमको शुद्वता र गुणस्तर निर्धारण गर्न विदेशमा हलमार्किङ सेन्टर खोलिन्छ ।
त्यहाँबाट प्रमाणितलाई मात्र बजारीकरण गरिन्छ । सुन बजारलाई नियमन गर्न भारतलगायत अन्य मुलुकले ‘गोल्ड हलमार्किङ’ कानुन र निर्देशिका बनाएका छन् । व्यापारीले सुन बिक्री गर्दा ज्यालाजर्ती कति लिनुपर्छ भन्ने मापदण्ड बनाउनुपर्छ । तर, यहाँ मनोमानी रुपमा चल्दै आएको अध्यक्ष महर्जनले बताए ।
वाणिज्य, आपूर्ति तथा उपभोक्ता संरक्षण विभागका महानिर्देशक महेश भट्टराईले हालसम्म सरकारसँग बहुमूल्य धातु सुनचाँदीसम्बन्धी कानुन नरहेको बताए । तर, स्वच्छ र गुणस्तरीय बजारका लागि कानुन हुनु अति आवश्यक रहेको उनको भनाइ छ । सुन, चाँदीजस्ता बहुमूल्य धातुका लागि कार्यविधि नभएर व्यवसायलाई नियमन गर्न ऐन नै आवश्यक भएको महानिर्देशक भट्टराईको भनाइ छ ।
बहुमूल्य धातु सुनचाँदीको गुणस्तर मापदण्ड नभएकै कारण आमनागरिक दैनिक ठगिनुपरेको उपभोक्ता अधिकार मञ्चका अध्यक्ष माधव तिमल्सिनाले बताए । संविधानको धारा ४४ (१) मा प्रत्येक उपभोक्तालाई गुणस्तरीय वस्तु तथा सेवा प्राप्त गर्ने हकको सुनिश्चित गरिएको छ । सरकारले उक्त मौलिक हकको बेवास्ता गरेका कारण आम नागरिक बहुमूल्य धातु खरिद–बिक्री गर्दा दैनिक ठगिन बाध्य भएको अध्यक्ष तिमल्सिना बताउँछन् ।
सम्पत्तिसम्बन्धी कानुनले सुनचाँदीलाई चल सम्पत्तिको मान्यता दिएको छ । उनले भने, “आर्थिक समस्या पर्दा सुन बैंकमा धितो राखी कर्जा लिन सकिन्छ । तर, यसको गुणस्तर सुनिश्चित छैन ।” दैनिक करोडौंको कारोबार हुने वस्तुमा गुणस्तर मापदण्डसम्बन्धी राज्यले कानुन निर्माण नगर्नु लाचारीपन भएको अध्यक्ष तिमल्सिनाको भनाइ छ ।
स्वच्छ, गुणस्तरीय र आम सर्वसाधारणमा विश्वासिलो व्यवसाय बनाउन सुनसम्बन्धी ऐन निर्माण गर्न सरकारसँग पटकपटक आग्रह गरेको व्यवसायी बताउँछन् । तर, सरकारले सुनचाँदी जस्तो बहुमूल्य धातुको कारोबार हुने व्यवसायलाई व्यवस्थित तथा नियमन गर्ने कानुन निर्माणमा बेवास्ता गरेको छ । यसले स्वच्छ व्यापार गर्न खोज्ने व्यवसायीसमेत पीडित भएको सुनचाँदी व्यवसायी महासंघका अध्यक्ष माणिकरत्न शाक्यको गुनासो छ ।
उनका अनुसार सुनचाँदीको गुणस्तर मापदण्ड नहुँदा व्यवसाय नै असुरक्षित भएको छ । सुनचाँदीको कारोबार वर्षमा १ खर्ब रुपैयाँबराबरको हुने उनले जानकारी दिए । देशभर सुनचाँदी व्यवसाय गर्ने व्यवसायी २५ हजारभन्दा बढी छन् । बहुमूल्य धातु सुनचाँदी सम्बन्धी कानुनी मापदण्ड निर्माण गर्न सरकारसँग पटकपटक आग्रह गर्दा पनि बेवास्ता गरेको सुनचाँदी व्यवसायी महासंघका पूर्वअध्यक्ष मोहनकुमार सुनार बताउँछन् ।
२०७३ मा उद्योग वाणिज्य तथा आपूर्तिमन्त्री दीपक बोहोरा हुँदा राष्ट्रिय भेला गरी व्यवसायीका लागि कानुनी मापदण्ड निर्माण गर्न पहल गरेका थिए । तर, त्यसपछि सरकारले यसतर्फ कहिल्यै ध्यान नदिएको उनको भनाइ छ । सुनचाँदी व्यवसायलाई व्यवस्थित गर्न र व्यवसायीको लगानी सुरक्षित बनाउन कानुन अति आवश्यक भएको पूर्वअध्यक्ष सुनार बताउँछन् । कानुन नहुँदा आम उपभोक्तादेखि व्यवसायीसमेत पीडित भएको उनको गुनासो छ ।
कानुन अभावमा गलत रूपमा व्यवसाय गर्नेलाई कारबाही गर्ने आधार पनि नभएको वाणिज्य, आपूर्ति तथा उपभोक्ता संरक्षण विभागका पूर्व महानिर्देशक योगेन्द्र गौचन बताउँछन् । सुन, चाँदीजस्ता बहुमूल्य धातुको कानुनी मापदण्ड नहुँदा आमनागरिक मूल्य, नापतौल र गुणस्तरमा समेत ठगिनुपरेको गौचनको भनाइ छ ।
२०५८ सालमा सुनको मूल्य प्रतितोला ७–८ हजार रुपैयाँ थियो । यसको २१ वर्षपछि एक लाख ५ हजार रुपैयाँ वरपर पुगेको छ । दुई दशकमा सुनको मूल्य करिब १५ गुणाले बढेको हो । अन्तर्राष्ट्रिय मूल्यअनुसार स्वदेशी बजारमा पनि सुनको मूल्य दैनिक परिवर्तन हुने गर्छ । त्यसअनुसार अहिले प्रतितोला १ लाख ५ हजार रुपैयाँ आसपास छ । एक महिना अघिमात्र सुनको मूल्य प्रतितोला १९ हजार रुपैयाँ कम थियो ।
नेपाल सुनचाँदी व्यवसायी महासंघका अनुसार गएको २९ मंसिरमा छापावाल सुन प्रतितोला ८५ हजार ९ सय ९० रुपैयाँमा कारोबार भएको थियो । माघमा आइपुग्दा प्रतितोला १ लाख ५ हजार वरपर पुगेको छ । अन्तर्राष्ट्रिय बजारमा सुनको मूल्य वृद्धि हुँदा स्थानीय बजारमा पनि यसको असर परेको महासंघ अध्यक्ष माणिकरत्न शाक्यले बताए । रुस र युक्रेनबीच भएको युद्धपछि विश्वका उद्योगी–व्यवसायी तथा लगानीकर्ताले सुन खरिद गर्न थालेकाले विश्व बजारमा मूल्यवृद्धि भएको उनको भनाइ छ ।
युद्धले अन्य उद्योग क्षेत्रमा लगानी असुरक्षित देखिएपछि लगानीकर्ता सुनमा आकर्षित भएका हुन् । यस्तै, विदेशी विनियमदर बढ्दै गएकाले पनि सुनको मूल्य वृद्धि भएको अध्यक्ष शाक्य बताउँछन् । सुनको मूल्य अझै पनि बढ्ने उनको भनाइ छ । माघदेखि सुनको मूल्य झनै बढ्दै गएको छ । यसअघि विश्व महामारीका रूपमा फैलिएको कोभिडकालमा प्रतितोला सुन १ लाख ३ हजार ९ सयसम्म पुगेको थियो । तर, पछि घटेर ८० हजार रुपैयाँसम्म झरेको थियो ।
Central Office Balaju –16, Kathmandu
crinvestigationforum@gmail.com
Tel: +977 1 4359459
Mob: 9841078209, 9841519971
Fax: +977 1 4359459
“खाद्यवस्तु स्वस्थ्य राख्नको लागि उत्पादन, भण्डारण र वितरण कार्य व्यवस्थित गरौं ।”
“स्वस्थ्य खाना उपभोक्ताको चाहाना ।”
“स्वस्थ्य खाऔं निरोगी भएर बाचौं ।”
“स्वस्थ्य खाना पाउने अधिकार नयाँ संविद्यानमा सुनिश्चित गरियोस् ।”
“उपभोक्तालाई स्वस्थ्य बस्तु उपलब्ध गराउनु प्रदायकको दायित्य हो ।”
“विषाधीको प्रयोग घटाऔं कृषि उत्पादनलाई स्वस्थ्य बनाऔं ।”
“म्याद नाघेको खाद्यवस्तु उपभोग नगरौं ।”
“ख्राद्यवस्तुमा अखाद्यवस्तुको मिसाउनु अपराध हो ।”
“उपभोक्ता अधिकार हामी सबैको सरोकार ।”
“उपभोक्ता अधिकारको सम्मान गरौं ।”
“हामी सबै उपभोक्ता, हाम्रो अधिकार उपभोक्ता अधिकार । ”
“उपभोक्ता अदालत गठन गरौं ।”
“लेवल हेरेर सामान खरिद गरौं ।”